Mirror’s Edge

TITEL
Op het scherpst van de snede met de zon die reflecteert op de oogverzengende gladde witte oppervlakten van gebouwen zo ver het zicht reikt, behoudt Faith d’r vertrouwen in de quickload functie.
Geschreven door de dochter van Terry Pratchett, die onder andere ook de recente Tomb Raider reboots geschreven heeft!

Pas op dat je je niet snijdt aan de mascara

SETTING
Het jaar is “Ergens in de toekomst ofzo,” de lucht is blauw, de gebouwen zijn wit. De interactables zijn rood rood rood en je hebt waarschijnlijk haast. Je speelt Faith en je bent een runner, een vrije runner zelfs. In dystopisch Glass City ben jij lid van een groep postduiven met duimen die pakketten en informatie van A naar B brengen zonder dat de autoriteit hiervan op de hoogte is. Zo schoon als de stad is, is dit smokkelwerk ook, pakjes wit poeder of dozen met naalden passeren niet door jouw handen.

Wanneer jouw zus echter verdacht wordt van de moord van een prominente (sociaal bewuste en economisch nivellerende) politicus, is het tijd om te rennen!

Wheeee

GAMEPLAY
En rennen doe je. Na een seconde of 2 in een richting te hebben gelopen bouw je momentum (P speed) op en kun je armen uitsteken en spring je als Neo van de daken! Okay dat was een grap, je bouwt momentum op, maar je blijft enigszins gebonden aan de realiteit. Overstappen van gebouw naar gebouw gaat vaak gepaard met omwegen, tokkelbanen of extreme vallen op zacht materiaal. Wanneer je echter iets stoers doet (wallrun, duik onder een laag object) ben je direct op snelheid, iets wat later in het spel erg nodig gaat worden.

De pure stijl van Mirror’s Edge is onmiskenbaar

Het spel is opgezet in levels en je begint onschuldig met wat pakketjes (tutorial) totdat het plot inbreekt en je achter de samenzwerende ploerten aan gaat. Effectief is het een puzzelspel, waarbij de hoe een stuk zwaarder weegt dan de hoezo, waarom, wanneer en andere vervolgvragen. Daar is allemaal geen tijd voor als je met teleurstellend realistische snelheid over de daken zoeft.

Elk interactief stuk gebouw\hek\doos\rand is knalrood gekleurd, een fijn contrast met het witte vastgoed. Je kunt langs muren rennen, aan touwen slingeren, over balken trapezen en via dozen lanceren. Het grootste verschil met de lokale parkourjeugd is dat wanneer je onverhinderbaar geconfronteerd wordt met een verkeerde inschatting en als wile-e-coyote de afgrond instort, je drna het nog een keer kunt proberen, ipv de volgende keer je sprongen in een rolstoel te moeten maken.

Zou ik iets met die knalrode kraan moeten?

MEER GAMEPLAY

Hoewel je initieel al niet de beste relatie tot het gezag had, komen ze nu met een stuk meer enthousiasme aankloppen. Veel levels zijn gevuld met loden motivatie. Ook wordt je tijdens puzzelmomenten gemotiveerd door gedreun op de deuren, die het ook begeven als je te lang bezig bent. Toch zijn er ook veel rustmomenten te vinden, en kun je vaak genieten van de schoonheid van de stad en andere omgevingen (ook nog steeds stad, wat dacht jij nou).

Het kan wel erg frustrerend zijn om een checkpoint meerdere keren te moeten laden omdat je wel de motivatie hebt (loodzwaar spring je niet ver), maar geen flauw idee hebt wat er van je verwacht wordt. Er zijn wat langere stukken die vervelend zijn om overnieuw te doen, maar deze zijn zeldzaam doch memorabel. Het laatste level is een echte guantlet, maar doet prima dienst als bossbattle. De echte bossbattles in het spel zijn spaarzaam en niet memorabel, op wat gefrustreerde reloads na.

Serieus, wat is er mis met deze dude?

De lokale gendarmerie kun je doorgaans ontmoedigen met wat vlug voet en vuistwerk. Jouw snelheid en doorzettingsvermogen kunnen meer dan 0 kogels overwinnen, maar wanneer je stil staat gaat het snel bergafwaarts. Fisticuffs is redelijk diepgaand en ontwikkeld en snelheid/momentum is een vereiste, wat het erg bevredigend maakt om de ploerten te vloeren.
Je bent ook in staat om met je smetvrije karma te interacten en deze dus rood te kleuren. Dit doe je door de wapens van de van levenslust ontdane opzichters op te pakken en in te zetten voor jouw eigen doeleinden. Dit voelt wel als een cop-out (cop-shoot-out? Or should I let myself out) en de achiev. voor een wapenloze run is legit. Niet te verwarren met een pacifist run overigens, flikker de boys lekker van het dak af.

Dit is niet dit spel eigenlijk

PLOT?
Er gebeuren dingen, maar je bent vooral aan het rennen.
Je komt op andere plekken! Maar je bent vooral aan het rennen.
Dit is geen klacht, de Lola Rennt factor is hoog, en is een kracht.
Ook is de art direction on point en ziet het spel er nog prima te pruimen uit.

De cutscenes in het spel zijn statisch en cell-shaded en passen prima bij de setting. Authoritarian government bad mmkay is ongeveer de samenvatting, maar je krijgt ook wel wat achtergrond van Faith mee, en het hele runner wereldje is een bewogen omgeving. De worldbuilding en environmental storytelling is daarin een stuk interessanter, maar je hoeft niet in de witte berg te zoeken naar een (niet rode) kleurrijke afleiding.

OORDEEL
8,0 Uniek spel met goede ideeën en goede uitwerking, en stopt voor het oud wordt.