Minishoot’ Adventures
Pew!
Soms heb je een goede stevige maaltijd nodig voor je je marathon gaat lopen (of op de bank bekijkt, doe je ding), soms heb je een tussendoortje nodig. Minishoot is duidelijk een tussendoortje, maar wel een verdomd lekkere. Basically een zelda twin stick shooter, Minishoot biedt meer dan (of juist exact wat je) verwacht.
Zoals een zelda-like betaamt begin je met wat milde expositie, waarna je in de wereld wordt gedumpt. Small pee pee, small pew pew, small woosh, niets aan je schip werkt zoals het zou moeten werken. De zoektocht naar upgrades en plot begint! Plot is niet echt aanwezig, een zegen zou ik zeggen. Upgrades zijn alom aanwezig, maar niet in verblindende mate. Uiteindelijk gebruik je twee sticks en 5 knoppen en ben je god op…Minishoot-world?
Jij bent? Een ruimte(?)schip
Jouw missie? Het bevrijden van je mede schipvrienden van "corruptie"
Jouw middelen? PewPew
Jouw uitdaging? Verkeerde PewPew
Pewpewpew
Je vliegt dus door een Zelda stijl wereld, verzamelt upgrades en ontwijkt complexe kogelpatronen in bullet-hell light (geen suiker) scenarios. Vormgezing is kleurrijk en niet stotend en de progressie is bevredigend.
De meeste complexiteit van het spel zit hem in de combat encounters en arenas. Deze zijn goed vertegenwoordigd en leuk vormgegeven. Veel arena's zijn waves aan vijanden die spawnen, maar Minishoot weet een boel leuke situaties en settings te scheppen die net dat beetje extra doen.
Ik ben echter geen bullet-hell connoisseur en de ervaren speler zal misschien meer herkennen als reductief of geplagieerd.
Het spel kent 4 echte dungeons, een stuk of 6 verschillende kaarten\regio's en een baas of 15. Precies genoeg content om bevredigend te zijn, zonder echt langdradig te worden. De medeschepen bieden allen een functie. De 1e boot die je bevrijdt laat je main wapen upgraden, bij boot nr 5 kun je healen (tikkie laat?). Hiermee krijgt het hoofdgebied iets meer leven, maar de echte charme is de wereld zelf. Wanneer je sommige upgrades krijgt openen opeens hele delen van de kaart (je merkt wel wanneer) en het is een genot om terug te komen in oude gebieden, een verborgen stuk te openen en opeens een zeer moeilijke fight te betreden, om vervolgens met wat winst (upgrade/homie/shortcut) terug te keren. Het spel heeft maar 1 echte currency en nog wat nevenvaluta, maar biedt nogmaals genoeg diepte om te vermaken. Vooral bij het begin kom je wel een paar drempels tegen die net iets meer firepower of valuta vereisen, maar het juiste pad is doorgaans duidelijk aangegeven.
De eindbaas(bazen) zijn zeer enerverend, maar bieden vooral "hetzelfde, maar dan intenser." Ook end game was prima onderhoudend, maar niet wereldschokken. Dat was het hele spel eigenlijk wel.
PEW PEW!
Toen ik na 15 uur het spel uitgespeeld had en slechts 2 achievements miste, waaronder de achiev voor het uitspelen op "advanced" moeilijkheidsgraad heb ik direct een nieuwe game gestart en de hele loop weer gestart. Als dat geen aanbeveling is weet ik het ook niet meer.
8,2/10 Een prima tussendoortje, maar eet hem niet voor het eten of je laat je diner nog staan.