The Amazing Maurice and his band of Educated Rodents

Laten we het over Discworld hebben

Bijkans ben je bekend met Terry Pretchett’s Discworld Expanded Universe. Een (platte) wereld gevuld met ludieke karakters, ludieke situaties, ludieke verhalen en realistische weerspiegelingen van de werkelijkheid. Misschien heb je zelfs wel eens een overzicht gezien en vraag je je af waar je moet of kunt beginnen. Er zijn minstens drie categorieën

1: Verhalen met gevestigde karakters in een gevestigde wereld
2: Nieuwe karakters in een gevestigde wereld (die later onder 1 vallen)
3: Nieuwe karakters in nieuwe “werelden”

Hoewel alle boeken in hetzelfde universum plaats vinden zijn de verhaallijnen verschillende karakters uniek, totdat ze opeens in andere boeken verschijnen. Voorkennis is echter niet nodig, hoewel de langere reeksen wel betere en slechtere instappunten hebben. Maar je moet sowieso maar een boel accepteren, waardoor je vooral bij je 1e boek er even in moet zien te komen. Je merkt wel verschil tussen Pratchett z’n eerdere werk en z’n latere glorie, maar dat is iets voor later.

Het boek waar we het over hebben

The Amazing Maurice and his band of Educated Rodents is een categorietje 3. De karakters worden dit boek geïntroduceerd en alleen nog naar gerefereerd. Ons hoofdpersoon is geen persoon en de educated rodents stelen de show, maar dit boek gaat voor een boel show don’t tell (is dit een ding bij boeken?). Het 1e hoofdstuk introduceert onze hoofdkarakters, hun plannen voor de toekomst, impliceert dingen over hun verleden en dan gaat het verhaal eigenlijk al los. Gedurende het boek wordt het verleden verder uitgewerkt en de setting wordt uitgediept, maar dit gebeurd op een niet karakteristiek behoudend tempo.

Maurice is een kat die kan praten. In de magische wereld van de Discworld waar het absurde realiteit is, is dit toch een anomalie. De groep ratten waar hij mee samen werkt praat ook, maar heeft nog iets meer moeite met het concept. Samen lichten ze dorpen op door een rattenplaag te simuleren en deze vervolgens door hun in-house rat-piper mee te laten spelen. The boy (Keith) is een ietwat simpele dromerige kerel die aangehaakt is door wat manipulatie van Maurice en helpt mee met het uiteindelijke doel om genoeg geld te verzamelen om een ratten-utopie te kunnen bewerkstelligen.

Wanneer zij echter een dorp betreden met 0 ratten, aangeknaagd voedsel, een extreme hoeveelheid vallen en goed verdienende rattenjagers, beginnen ze aan hun laatste bankoverval voordat ze eindelijk kunnen rentenieren. Onderwijl proberen de ratten een schrift, wetten en sociale structuur te bedenken die verder komt dan “de grote rat eet het meest, de rat die het meest eet is het grootst”

De conclusie waar we het over kunnen hebben als je dat graag wilt

De schrijfstijl is Pratchett op z’n best, de setting is compact en behapbaar. De karakters zijn perfect, de groei van Maurice is heerlijk om mee te maken en prachtig verwoord. Het plot ontwikkelt zich op een prima tempo, blijft nieuwe dingen naar je toe gooien, maar blijft enigszins binnen bereik. Pratchett heeft doorgaans schaalvergroting en feature creep in het plot zitten, maar niet in dit boek. Zeker een aanrader, ook als verse verkenner van de Discworld.