Life of Chuck
Een mooie zaterdagavond in de zon op het Ledig Erg. Na een hele stapel nachos en enkele dark and stormies weg gewerkt te hebben werden we verder verwend door de altijd welkome film intro in het Louis Hartlooper complex. "Als je na 15 minuten Tom Hiddlestone te zien dansen nog meer wilt, dan moet je maar op youtube zoeken." Als ervaren dansfoob niet de woorden die ik graag hoorde, maar wie weet verrast de film ons wel. Ik ga proberen niets te spoilen, maar als je hardcore Mike Flanaganfan bent en deze film al legaal verkregen hebt moet je misschien maar uitstiften en later terug komen.
The Life of Chuck vertelt het verhaal van Chuck. Chuck heeft een life, en dat zullen we weten ook. Maar de film begint niet met Chuck, de film begint met Chiwetel Ejiofor, die ik sinds Firefly niet meer gezien heb. Samen met Karen Gillan bespreken ze redelijk integrale gebeurtenissen en vragen ze zich af wat de fuck er met die Chuck kerel is. Overal is namelijk reclame voor Chuck z'n 39 jarige bestaan (als accountant) met de leus "Thanks Chuck." Let wel dat we nog geen seconde Tom Hiddlestone hebben zien dansen, iets waar ik, tegen alle verwachtingen in, nu hyped voor was. De film speelt zich af in drie bedrijven, maar met een twistertje. Pas in bedrijf 2 krijgen we Tom.
Wanneer we Tom krijgen doet ie eerlijk gezegd niet heel veel voordat hij een inderdaad degelijk indrukwekkende en impactvolle dansscene heeft met Annalise Basso. De setting en atmosfeer doet een boel, vooral de opzet en inleiding met narration van Nick Offerman zijn erg sterk. De narration die overigens sowieso erg on point is en een goede rode draad brengt voor de film. Altijd leuk om te kijken naar Tom, hoop dat ie in z'n volgende rol meer dan 2 lines krijgt.
Use the forced perspective, Luke
Het laatste deel van de film biedt wat meer achtergrond voor ons titulaire hoofdpersoon. Een heel drieluik aan acteurs wordt ingezet om de verschillende instanties van onze Chuck te vertolken. Mark Hamill zit in de film trouwens, en hij is subliem. Herkende hem pas na 2 scenes en genoot alleen maar meer toen ie dingen deed zoals praten en acteren enzo. Toch leuk dat ie niet alleen maar thuis zit te drinken en naar plekken toe kan waar ie kan acteren dat ie zit en drinkt.
En dan eindigt de film ergens. Niet plots, niet onverwacht, niet onvolkomen, maar hij eindigt wel zegmaar. De 111 minuten waren voorbij en we hebben een compleet verhaal meegekregen. Helemaal compleet? Nee een kleine periode van ~30 jaar biedt nog dapper weerstand tegen een afgerond narratief… Ik grap, de film is prima en compleet, maar de opzet en uitvoering is eigenaardig op een niet frustrerende manier. Noem het uniek.
Gelukkig konden we tijdens de 30 minuten naar huis fietsen nog goed nabespreken. Hoewel dit de 1e keer is dat ik iemand met open ogen al slapend naar huis heb zien fietsen. Volgende keer een iets eerdere voorstelling pakken dan maar.
8,0/10 Wanneer gaat Mike Flanagan nou eens z'n ziel verkopen en een Marvel film regisseren?